Bazı acılar vardır, kelimeler yetmez anlatmaya…
Bazı suskunluklar vardır, yürekleri parçalar sessizliğiyle…
İşte o acılardan en büyüğü; toprağa düşen evlatların acısıdır.
Evlat denildiğinde bir anne, baba için akan sular durur, kelimeler boğazda sıralanır. Gönülden gönüle durmaksızın akan bir sevgidir, anne ve babaların sevgisi.
Çok üzgünüm.
Her sabah bayrağımız göklerde gururla dalgalanıyorsa, çocuklar özgürce gülebiliyorsa, bir annenin duası, bir babanın gözyaşı, bir yiğidin fedakarlığı sayesindedir. O yiğitlerin adı şehittir. Onlar, bu toprakların kahramanlarıdır.
Şehitlik, insanın en kutsal değerler uğruna, gözünü kırpmadan canını vermesidir. Bir annenin kuzusu, bir babanın gururu, bir eşin umudu, bir çocuğun kahramanı olan askerlerimiz, vatan toprağını kanlarıyla sulayarak ölümsüzleşirler.
12 Şehidimiz gibi…
Onlar ki; dağda, ovada, sınırda, karakolda, bazen uykusuz, bazen aç, ama her daim inançla, görev başında oldular. Bir gün geri dönemeyeceklerini bilseler de…
Yine de bir an bile tereddüt etmeden, "Ben varım!" dediler.
İşte bu yüzden onlar, bu milletin baş tacıdır.
Bizler, geride kalanlar… Minnettarız! Olmalıyız da…
Her nefesimizde onların mirasını yaşatmalı, her adımımızda onların fedakarlığını unutmamalıyız.
Çünkü onlar, bir hilal uğruna batan güneşlerdir.
Ruhları şad, makamları ali olsun.
Her birine yürekten dua, sonsuz şükran ve derin bir saygı ile…
Başın sağolsun Türkiye, güzel ülkem.
